کد مطلب:317018 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:357
تا زانو در فرات
حضرت عباس علیه السلام همان گونه كه اسوه شجاعت، مردانگی و جنگ آوری بوده است، اسوه ی ادب و اخلاق نیز می باشد. همان گونه كه ذكر شد حضرت ابوالفضل علیه السلام در دو صحنه وفا و ادب خویش را به نهایت و كمال خود رسانده است و آنها را در اعلی درجه اشان به منصه ی ظهور كشانده است. یكی زمانی كه دشمن برای او و برادرانش امان نامه فرستاد و آنها با تمام قدرت و با تصمیم قاطع و با خشم و غضب بر دشمن، امان نامه را به سینه ی دشمن كوبیدند. یكی هم زمانی كه حضرت عباس علیه السلام به فرات رفت تا برای زنان و كودكان اهل حرم آب بیاورد. این بزرگوار با اینكه تا زانو در آب فرات بود و خود هم بسیار تشنه و عطشان گشته بود، ولی حاضر نشد حسین علیه السلام و اهل حرمش تشنه باشند و ایشان سیراب گردد. این كدامین انسان است كه با شجاعت تمام به نفس خود «نه» می گوید و كمال ادب و اخلاق را در حق امام و برادر خویش، حضرت حسین علیه السلام به جا می آورد؟ آیا در سرتاسر تاریخ بشر چنین برادر باوفایی را سراغ دارید؟ كدام دین و كدام مكتب، غیر از اسلام، دارای چنین درسها و حكمتهایی است؟
مؤلف محترم كتاب» 72 مجلس در عزای مظلوم» در ص 111 به بعد جریان فرات را این گونه نقل می كند: «حضرت عباس علیه السلام در حالی كه نیزه به دست و مشك بر دوش داشت، به طرف شریعه ی فرات حركت كرد در حالی كه چهار هزار نفر از لشكر كفر شریعه را در محاصره ی خود داشتند ولی جوانمردانه و شجاعانه با یك حمله
[ صفحه 66]
محاصره را در هم شكسته و خود را به شریعه رسانید. از كثرت تشنگی و خستگی، همین كه دست برد در زیر آب و آورد تا مقابل صورت، فذكر عطش الحسین و اهل بیته. «به یاد تشنگی برادر و اهل بیت حرم افتاد و آب نخورد». حضرت عباس علیه السلام در این جا با خود زمزمه كرد و فرمود: «و الله لا اذوق الماء و سیدی الحسین عطشانا» «به خدا قسم آب نمی خورم در حالی كه آقا و مولایم حسین تشنه است.»
بنابر نقل بعضی از مورخین، حضرت علی علیه السلام در آخرین شب و آخرین لحظات زندگیش فرزندش عباس را طلبید و در آغوش كشید، فرمود: پسرم! ولدی اذا كان یوم عاشورا و دخلت المشرعة ایاك ان تشرب الماء و اخوك الحسین عطشان. «فرزندم همین كه روز عاشورا فرا رسید و در شریعه قدم گذاردی مبادا از آن بنوشی در حالی كه برادرت حسین علیه السلام تشنه است»
مؤلف محترم كتاب» 72 مجلس در عزای مظلوم» در ص 111 به بعد جریان فرات را این گونه نقل می كند: «حضرت عباس علیه السلام در حالی كه نیزه به دست و مشك بر دوش داشت، به طرف شریعه ی فرات حركت كرد در حالی كه چهار هزار نفر از لشكر كفر شریعه را در محاصره ی خود داشتند ولی جوانمردانه و شجاعانه با یك حمله
[ صفحه 66]
محاصره را در هم شكسته و خود را به شریعه رسانید. از كثرت تشنگی و خستگی، همین كه دست برد در زیر آب و آورد تا مقابل صورت، فذكر عطش الحسین و اهل بیته. «به یاد تشنگی برادر و اهل بیت حرم افتاد و آب نخورد». حضرت عباس علیه السلام در این جا با خود زمزمه كرد و فرمود: «و الله لا اذوق الماء و سیدی الحسین عطشانا» «به خدا قسم آب نمی خورم در حالی كه آقا و مولایم حسین تشنه است.»
بنابر نقل بعضی از مورخین، حضرت علی علیه السلام در آخرین شب و آخرین لحظات زندگیش فرزندش عباس را طلبید و در آغوش كشید، فرمود: پسرم! ولدی اذا كان یوم عاشورا و دخلت المشرعة ایاك ان تشرب الماء و اخوك الحسین عطشان. «فرزندم همین كه روز عاشورا فرا رسید و در شریعه قدم گذاردی مبادا از آن بنوشی در حالی كه برادرت حسین علیه السلام تشنه است»